Pak fan myn hert…

Wy sille sjen, miskien skriuw en tink ik ein juny wol hiel oars oer dit Fryske fenomeen…, sa skreau ik yn myn ferhaal fan maaie: Iepenloftspul.

No ja, it is mids july wurden. Oars skriuwe en tinke? Fierderop myn antwurd. Foardat ik hjir in útspraak oer doch, sil ik earst in tal ûnderfiningen beskriuwe en nuansearje.

Ein juny hiene wy mei Bêge nei Frijheid seis suksesfolle en folslein útferkochte foarstellingen. Allegearre positive reaksjes en kompliminten. Koe net moaier! En, dat wie sjoen myn earder beskreaune beswieren miskien noch wol it wichtichste, it wie op de útfieringsjûnen prachtich waar. Hearlik om dan yn de iepen loft te spyljen.

Missy slagge. Geweldige útfieringen, hearlik waar en loovjende reaksjes. Punt.

Net echt, want yn de oanrin nei dizze seis treflike jûnen, moasten hiel wat tûkelteammen út ‘e wei romme wurden. 

Want it is hast net te beskriuwen wat der allegearre barre moat om sa’n iepenoftspul goed op ‘e rit te krijen. In foarstelling meitsje en delsette yn de iepen loft op in stikje greide dêr’t neat gjin foarsjenningen binne útsein in wurkloads fan de Stifting Farrend Erfskip, is perfoarst gjin sinekuere. 

It wichtichste yn dit gehiel is de spilersploech.

It wie in moaie ploech minsken fan jong oan’t âld. Prachtich om te sjen hoe’t de ploech mei elkoar om gie. Foaral de jongeren koene it hiel goed meielkoar fine. Mar ek de folwoeksenen spilen net swak by. Ek sy hiene in goede ferhâlding ûnderling. Sa wiene de petearen yn it skoft, tidens it wachtsjen en nei de útfiering noflik en iepen. Jo learden elkoar op sa’n wize goed kennen en jo hâlde der sa ek goeie oantinkens oan oer. Weardefol soks.

Mar…

Set in ploech betûfte folwoeksen toanielspilers ris byelkoar yn sa’n setting. Guon dy’t oan ferskate fan soksoarte foarstellingen mei dien ha en guon dy’t sels regissearje. Leau my, dan komt der yn de petearen ûnderling hiel wat los. Altiten wer waard it spyljen mei al har omballingen lâns de mjitlatte fan de eardere ûnderfiningen lein. Dêr en dêr diene se it hiel oars! Sa soe it hjir dochs ek kinne?! Jawis, dat soe kinne. Mar dat is no net sa! Lis dy derûnder del en doch dyn ding.

Betiden koe ik myn meispilers ek wol wat gelyk jaan. Mar faaks tocht ik ek wol ris: no ophâlde fan eameljen, kinst en meist net altiten fan dyn eigen winsken en foarkar útgean. 

Sa ûnstie der dochs wat wriuwing tusken de produksjeploech en de, meinamme, folwoeksen spilers.

Oan ‘e oare kant ek wer alle lof foar myn kollega’s. Dat se nettsjinsteande al dizze argewaasje dochs fol fjoer en passy harren rol delsetten. Sa heart it ek! Jo hoege it net altiten meielkoar iens te wêzen om dochs in topprestaasje te leverjen.

Mar is myn miening oer iepenloft spullen no bysteld? Sille wy dy no faker yn it iepenloft toaniel oantreffe?

Nee. Myn miening is net feroare. Ik bliuw it in raar barren finen. It wie moai om mei te dwaan (sa as ik earder ris skreau: toanielspyljen is altiten moai…) mar it is my te yntinsyf.

Yntinsyf om’t jo alle saken net yn eigen hân ha. Ien fan myn faakst hearde útspraken wie dan ek: Wat bin ik bliid dat wy mar tegearre binne…

Yntinsyf om’t jo twa kear yn ‘e wike oefenje moatte. En dan ek noch op de snein.

Yntinsyf om’t jo je konformearje moatte oan de opset dêr’t foar keazen is.

Mar ek yntinsyf foar it produksjeteam en de regisseur en alle frijwilligers. Wat in berch, mar dan ek in hiele grutte berch enerzy hat dit koste. Wat in spanningen en wat in stress. 

Is it jo dat allegearre wurdich?

Yntinsyf hie miskien in bettere titel west boppe dit stikje. Mar it waard in pak fan myn hert. In pak fan myn hert om‘t it sa goed slagge is en foaral ek dat it sok skitterend waar wie!

De miende knuffel fan ús entûsjaste regisseur nei de lêste útfiering sei in protte. Dat die my goed, mar it koe myn ôfkear foar iepenloftspullen net weinimme. Ik bliuw it sizzen: bliuw binnen! Dat gesleep mei al dat guod!

Aanst reint it wer…