Keunstmoanne Amelân…?

Sa no en dan, en dan bedoel ik sljochtwei om it jier, dobberje wy op in novimberwoansdei nei it Amelân om de keunstmoanne mei te meitsjen. Echt in útsje foar âlde herten dy’t út it grutte rip ite… (Dat sei ús doetiidske mûnder doe’t hy in fraachpetear hie foar in filmke: Ik yt no út it grutte rip…) 

Pensjonadoos dus! 

En om’t dizze boomers gjin nocht hiene oan in stoarmige fytstocht op it eilân flakby, gie de keunstmoanne dit jier net troch. Alteast net op de Pearel fan ‘e Wadden. Want de woansdei wie al pland. Dat om it minne waar te ûntwiken hiene wy betocht om dan mar twa musea yn ús eigen provinsje út te sykjen. Koene wy moai mei de auto hinne en hoegden wy ek net troch de izige wyn te fytsen. Want dat wie it plan, op de elektryske fyts troch de dunen. Fan eksposysje nei eksposysje…

Yn it Vlechtmuseum yn Noardwâlde en Museum Dr8888 wiene wy noch nea west!

In moai ritsje troch de Stellingwerven, foar de earste kear lâns plakken dy’t wy noch net koene. Foar it museum koene wy parkearje. Koe net better. Dat earst mar kofje. Mei apelgebak. Och och, sjogge jimme de grize dowen al sitten? Noch neat dien op dizze grize novimberdei en dan al oan in grau stik gebak mei in grutte toppe slachrjemme. 

Kaam ik der achter dat ik de bril ek noch fergetten wie. Lokkich hiene se yn Noarwâlde in moai tal winkels. Op in winkelplein ûntduts ik in Kruidvat. Steeds verrassend, altijd voordelig. Lêsbriltsjes hiene se fêst yn de oanbieding. En dat kloppe. Hoewol, sûnder bril kinne jo de sterkte net lêze, mar lokkich mochten de briltsjes passe wurde. 5 Euro njoggenennjoggentich. It briltsje lies omraak!

In prachtich museum, dat Vlechtmuseum. Wat in histoarje! Ik hie it ferhaal mei in audiotoer op myn earen. Dat al harkjend toffele ik lâns al dat moaie flechtwurk. Spitich dat ik hieltyd de audiotoer kwyt wie nei it meitsjen fan in foto. En de QR koade, dêr’t jo de toer mei op it mobyltsje delhelje koene, hong foar yn it museum, dat ik ha hiel wat meters makke.

Nei in hearlik middeismiel yn it Wite Hûs yn Donkerbroek, op nei Drachten. In lyts en smûk museum, museum Dr8888. Om’t ûnder oaren it wurk fan de Fryske keunstner Jaap Rusticus sintraal stie, hiene wy mei opsetsin foar dit museum keazen.

Jaap Rusticus is de skilder fan de moaie dekoraasje dy’t yn de hal fan ús pleatslike basisskoalle de fjouwerHoeke te sjen is. Dit mânske skilderij lit it Bibelferhaal Lit de bern mar ta My komme sjen. Hast net ien wit fan de wearde fan dit keunstwurk en der wurdt al praat oer sloop… Mar gau dit tafriel op de foto sette, oars is it meikoarten ferwurke ta grús en leit it miskien aanst wol as fundearring ûnder it nije EUMS… 

(Dat is dan wol wer aardich: in Bibelsk fundamint…)

Nei dizze moaie eksposysje fan de Fryske keunstners Jaap Rusticus en Thijs Rinsema ite by de Beren yn datselde Drachten. Koene wy krekt berikke tusken de winterske buien troch.

In McDonalds-eftige lúkse snackbar mei in o sa moderne ynrjochting mei plestik planten en keale plafonds en it sicht op de keuken. Alteast, ik hie it sicht op de keuken. Aardich om te sjen hoe’t de koks alles mei de hannen op de pannen klapten, harren hannen dêrnei oan de smoarge skelk ôffagen en it fleis mei in âlde skûlk droech stipten. (Dat smoarch en âld ha’k der fanwegen de spanning sels oan taheakke…) Mar wy ha lekker iten.

It wie in moaie, noflike, en foaral mei it reizgjen, waarme dei. Amelân moat mar wer in jier wachtsje.

Pleatst: 21-11-2024 - 23:34 oere - Reagearje? - Nei boppen